W czasach najnowszych zaś ziemię odmienił [Jezus Chrystus], gdy z łona dziewicy Marii przyszedł na świat i nowe światło wydobył. Z niebios zstępując, postać na siebie przyjął człowieczą.
Najpierw więc Gabriel mocarną swą postać objawił, po czym Archanioł słowem się ozwał do czystej niewiasty: „Przyjmij Boga twym nieskalanym łonem, dziewico”. Rzekł tak Bóg i łaską wypełnił czystą niewiastę; ją zaś te słowa wprawiły w zdumienie i trwogę zarazem, stała więc drżąca, a serce spłoszone w jej piersi się tłukło, burząc myśli, bo głos posłyszała zupełnie nieznany.
Później wszakże ów głos ją ucieszył i wzbudził w niej radość; wówczas uśmiech weselny rumieńcem zabarwił jej lica, radej przyszłą radością i zbożnym tchnieniem natchnionej. Lęk ją opuścił, a Słowo naonczas zapadło w jej łono, z czasem ciałem się stało żyjącym pod piersią matczyną; postać człowiecza powstała i tak dziewiczo poczęty chłopiec się zrodził; cud to ogromny dla ludzi śmiertelnych. Cud zaś żaden dla Boga Rodzica i Syna boskiego.
Ziemia z wielką radością witała to dziecię maleńkie, wszechświat cześć mu oddawał, a tron na niebiosach się cieszył. Nowa zaś jasna gwiazda, prorocza, rozbłysła dla mędrców, W żłobie zaś dziecię w pieluszkach pobożnym się ukazało Stróżom wołów i kóz, a także owiec pasterzom; Tak Betlejem Słowa stało się Bożą ojczyzną.
Wyrocznie sybillińskie, VIII, 456‒479, W: Jezus. Biografia nieautoryzowana, Wydawnictwo WAM, Kraków 2018
Polecamy:
